ΠΑΛΙΟΥΡΙ & ΚΑΜΠΙΝΓΚ: ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ & ΜΙΣΟΥΣ

Αν και πλέον δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος στο Παλιούρι που να θεωρεί ότι η τουριστική ανάπτυξη στην παραλία του Παλιουρίου ή στο Κάνιστρο πιο πρόσφατα είναι κακή, ωστόσο ενδιαφέρον έχει μία σύντομη αναδρομή στις αντιδράσεις και στις σχέσεις αγάπης και μίσους ανάμεσα στους κατοίκους του Παλιουρίου και τον Ε.Ο.Τ.

Είναι βέβαιο ότι το Παλιούρι το 1962 που ξεκίνησε η τουριστική αξιοποίηση ήταν πολύ μακριά από τη Θεσσαλονίκη για να διανοηθεί κάποιος να πάει για επίσκεψη, πόσο μάλλον για διακοπές. Όλοι προτιμούσαν τις πιο κοντινές ακτές του Θερμαϊκού. Έτσι είναι βέβαιο ότι η ανακάλυψη του Παλιουρίου από τον Ε.Ο.Τ. και κατ΄ επέκταση από τους παραθεριστές ήταν καλή για τους κατοίκους οι οποίοι έως τότε ασχολούνταν μόνο με τη γεωργία, την υλοτομία και το ψάρεμα. Η συζήτηση για τις τιμές και το αναγκαστικό ή μη της απαλλοτρίωσης των κτημάτων των κατοίκων κρατάει έως σήμερα. Ειδικά αφού μόνο ένα μικρό τμήμα των απαλλοτριωμένων κτημάτων έχει χρησιμοποιηθεί από τον Ε.Ο.Τ. και το κράτος γενικότερα.

Όμως ήδη από τα πρώτα μου χρόνια στο κάμπινγκ θυμάμαι τον πατέρα μου να ανεβαίνει στο Παλιούρι με το ποδήλατο για ψώνια (ήρωας!) και πολλούς- αν όχι όλους- τους παραθεριστές να περνάνε από τις ταβέρνες του Παλιουρίου. Θυμάμαι ότι τον ημιτελικό Γαλλία- Γερμανία στο Μουντιάλ του 1982 τον είδα εκεί. Ποια ταβέρνα και ποιο παντοπωλείο θα υπήρχε στο Παλιούρι αν δεν υπήρχε το κάμπινγκ και το Ξενία; Ποιοι κάτοικοι θα δούλευαν στο Ξενία και το κάμπινγκ; Δεν είναι τυχαίο ότι για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη ότι στο κάμπινγκ υπήρχε μόνο ένα μικρό παντοπωλείο/ μίνι μάρκετ («καντίνα») και δεν αποφάσιζε ο Ε.Ο.Τ. να κάνει εστιατόριο ή μπαρ ή κάτι άλλο στο κάμπινγκ για να μην έρθει σε σύγκρουση με τους επαγγελματίες του Παλιουρίου.

Η επίμαχη συνέντευξη (Τα Νέα της Χαλκιδικής, 29/7/1981)

Οι καταγγελίες για μη πρόσβαση στην παραλία για τους Παλιουριώτες ή για τους ψαράδες που διαβάζουμε σε συνέντευξη του προέδρου της κοινότητας Κ. Σταματάκη το 1981 (Τα Νέα της Χαλκιδικής, 29/7/1981) έχουν τη σημασία τους σε αυτό το παιχνίδι υπέρ ή κατά της οικονομικής ανάπτυξης ενός οικισμού στο εσωτερικό της Κασσάνδρας που αναπτύχθηκε ακριβώς χάρη στο Ξενία και το κάμπινγκ. Πάντα θυμάμαι τους ψαράδες του Παλιουρίου έως και τη δεκαετία του 1990 να χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα τα ψαροκάικα που έδιναν φυσικά ένα πολύ γραφικό τόνο στην περιοχή. «Πρόβλημα με τον Ε.Ο.Τ. έχει ξεσηκώσει τους κατοίκους» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος και ο Κ. Σταματάκης αναφέρει τα προβλήματα υδροδότησης το καλοκαίρι, την αδυναμία των κατοίκων να πάνε στο ‘Αλωνάκι’ να πάρουν τα καΐκια τους «γιατί ο Ε.Ο.Τ. έχει περιφράξει το χώρο, […] έκλεισε τον δρόμο […] με φράχτες και φυλάκειο, όπου φύλακας ελέγχει το ποιος μπαίνει». Προφανώς εννοεί το κάμπινγκ και την εκεί είσοδο δημιουργώντας όμως λάθος εντυπώσεις σε όσους δεν ξέρουν την περιοχή και δεν έζησαν εκεί. Θεωρώ αδιανόητο φύλακας να έκλεινε την είσοδο σε κάτοικο ή ψαρά από το Παλιούρι, αφού- εκτός των άλλων- οι περισσότεροι υπάλληλοι ήταν από το Παλιούρι! Επίσης σε μία παραλία ουσιαστικά ανοιχτή και χωρίς έλεγχο στην πρόσβαση (γνωστές είναι οι εικόνες με τους ‘τζαμπατζήδες’ που έμπαιναν άνετα) μάλλον προκαλεί έκπληξη η άποψη του προέδρου της κοινότητας Παλιουρίου ότι οι κάτοικοι δεν μπορούν να κάνουν μπάνιο. «Ο Ε.Ο.Τ. έχει φράξει ένα μέρος της παραλίας», αλλά δεν θυμάμαι κανένας να έλεγχε ποιος και που έκανε μπάνιο. Εδώ για πολλά χρόνια στο βόρειο φράχτη του κάμπινγκ υπήρχε η περίφημη ‘τρύπα’ από όπου όποιος ήθελε μπορούσε να μπει στο κάμπινγκ ακόμα και με μηχανή. Εδώ οι φύλακες του κάμπινγκ δεν έλεγχαν πιθανούς ‘τζαμπατζήδες’ θα έλεγχαν τους ψαράδες ή τους Παλιουριώτες που θα κατέβαιναν για μπάνιο;

Εκεί όμως που δίνω δίκιο στον πρόεδρο Κ. Σταματάκη είναι στην απαίτησή του να αξιοποιηθεί όλη η απαλλοτριωμένη έκταση από τον Ε.Ο.Τ. – αντί «να τα σπέρνει σιτάρια», μία απαίτηση που έως τις μέρες μας συνεχίζεται στις δικαστικές αίθουσες με επιστροφή κάποιων από τα απαλλοτριωμένα προ 58 χρόνια.

Όσο για την κατάληξη του άρθρου για τη «λύση του προβλήματος Ε.Ο.Τ. που έχει νεκρώσει το χωριό»;;; Όποιος δεν ζούσε στην περιοχή τα καλοκαίρια θα νόμιζε ότι το Παλιούρι ήταν ένα χωριό απομονωμένο, φτωχό και μακριά από τον τουρισμό! Οι 3.000 κατασκηνωτές που γέμιζαν ασφυκτικά το κάμπινγκ και οι παραθεριστές του Ξενία μάλλον έφερναν ζωή και χρήματα στο Παλιούρι, αφού η Καψόχωρα ήταν πολύ μακριά για ψώνια, φαγητό ή για βόλτα. Ούτε νομίζω ότι θα εμφανιζόταν το Παλιούρι σε επιστολικά δελτάρια...

Υ.Γ. Για τα τοπωνύμια, όπως π.χ. το "Αλωνάκι" σε επόμενο..