" Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΚΑΨΟΧΩΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΜΟΥ"... 13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Πριν 13 χρόνια με αφορμή την καταστροφική  φωτιά που έκαψε το 2006 στην νότια Κασσάνδρα περίπου 50.000 στρέμματα, ενώ υπήρχαν και δύο νεκροί, έγραψα το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύθηκε στον ‘Αγγελιοφόρο’ στις 23/8/2006. Παραμένει επίκαιρο και το αναδημοσιεύω με φετινά σχόλια μου στο τέλος.

«Φέτος είχα την τύχη, μετά από δέκα τουλάχιστον χρόνια, να απολαύσω δύο μήνες διακοπών στην Κασσάνδρα, το λεγόμενο ‘πρώτο πόδι’ της Χαλκιδικής. Μία περιοχή, η οποία για εμένα, όπως και για όλους σίγουρα τους Θεσσαλονικείς είναι (μεταφορικά) το δεύτερο σπίτι τους ή έχουν (κυριολεκτικά) το δεύτερο σπίτι τους, το εξοχικό.

Γνώρισα την Κασσάνδρα, τις παραλίες και τα δάση της από πολύ μικρός, πριν 32 χρόνια, όταν οι δικοί μου επέλεξαν την τότε μικρή και άγνωστη Καψόχωρα για διακοπές. Εκείνα τα χρόνια η Καψόχωρα είχε ελάχιστα ‘παραθεριστικά’ σπίτια ανάμεσα σε αμπέλια και δικαιολογούσε απόλυτα το όνομά της: ‘Πευκοχώρι’. Την επόμενη χρονιά (1975) άρχισε η μακρά περίοδος των διακοπών μας στο ‘Camping Paliouri’, στη θάλασσα, για την οποία λέγεται ότι ακόμα και ο Κουστό περιέγραψε ως ‘την πιο γαλανή της Μεσογείου’. Τα χρόνια που πέρασα με βάση το ‘Camping Paliouri’ ήταν πολλά, έως το 1997, και αναμφισβήτητα υπήρξαν τα ωραιότερα και πιο ξέγνοιαστα της ζωής μου: μπάνια όλη την ημέρα, ‘φωτιές’ στην παραλία (τα περίφημα ‘beach parties’), βόλτες με τα ποδήλατα στο δάσος και το Γλαρόκαβο και μια γνωριμία με τη νότια Κασσάνδρα που με σημάδεψε. Ήμουν ένας από τους χιλιάδες τυχερούς Θεσσαλονικείς, οι οποίοι σε απόσταση μίας ή δύο ωρών από εδώ μπορούσαμε να κολυμπάμε και να περπατάμε στην –κατά τη γνώμη μου- μαγική και παραδεισένια Κασσάνδρα.

Η διαδρομή μου ήταν τόσο γνωστή και η θέα του δάσους – ειδικά το κομμάτι μετά το ‘Kassandra Palace’- τόσο  δεδομένη και αγαπημένη, ώστε με τα χρόνια μου δημιουργήθηκε ένας εφιάλτης: να μη δω αυτό το κομμάτι- το δεύτερο σπίτι μου- καμένο. Πριν λίγα χρόνια έζησα εν μέρει αυτόν τον εφιάλτη στη φωτιά που έκαψετο ‘τρίγωνο’ Πευκοχωρίου- Παλιουρίου- Αγίας Παρασκευής.

Φέτος είχα την τύχη να ζήσω με την οικογένειά μου για δύο μήνες ξανά στην Καψόχωρα, ένα χιλιόμετρο νοτιότερα, λίγο πιο πάνω από τις κατασκηνώσεις του Γκάλη. Έζησα το όνειρο που περίμενα από πάντα: οικογενειακές διακοπές στην αγαπημένη μου Χαλκιδική, να κάνουμε μπάνια με το γιο μου και τη γυναίκα μου, να περπατάμε στο δάσος και το βράδυ να βλέπουμε στην αυλή μας μια αλεπού!!!Ναι, μια αλεπού! Όσο και να σας φαίνεται απίστευτο- όσο απίστευτο φαίνεται και σε μένα- μας επισκέφτηκε σε απόσταση αναπνοής τουλάχιστον πέντε φορές μια μικρή χαριτωμένη αλεπού, η οποία για άγνωστους λόγους δε μας φοβότανε και έφτασε στο σημείο να τρώει το ψωμί που της πετούσαμε.

Ζητάω ταπεινά συγνώμη από όλους και νιώθω πολύ περίεργα να καίγεται η μισή Κασσάνδρα, να έχουν καεί περιουσίες και σπίτια- δε γνωρίζω ακόμα αν μεταξύ αυτών είναι και το δικό μας-, να έχουν σκοτωθεί άνθρωποι, και εγώ να μιλάω για μια αλεπού. Όμως, αυτή η αλεπού συμβολίζει το όνειρο της Κασσάνδρας που  ζήσαμε, το όνειρο της Κασσάνδρας που χάθηκε, το δικό μου εφιάλτη και όλων μας που έζησα χθες το βράδυ, παρακολουθώντας ειδήσεις και περιμένοντας να ακούσω αν κάηκε το δικό μας σπίτι ή του γείτονα, αν η φωτιά πλησιάζει στην Καψόχωρα ή στη Σκιώνη… Αν θα καώ εγώ ή κάποιος άλλος…

Εάν ήταν εμπρησμός, ο εμπρηστής να πνιγεί στις παραλίες που κολυμπήσαμε!!! Εάν ήταν αποτέλεσμα κεραυνών, τότε κάποιος μάτιασε την Κασσάνδρα. Μήπως εμείς; Μήπως εγώ;

Υ.Γ. Μόλις έμαθα ότι η φωτιά έκαψε ‘μόνο’ τα χόρτα στο κτήμα μας. Τώρα, δηλαδή, πρέπει να χαρώ;».

Το δάσος νότια της Καψόχωρας 13 χρόνια μετά τη φωτιά του 2006

13 χρόνια μετά; Χαίρομαι που το κτήμα και το σπίτι υπάρχουν ακόμα κι ας πρέπει να κλαδεύω, να ποτίζω και να κουρεύω εγώ πλέον. Μου αρέσει να βλέπω ότι φύτρωσαν νέα πευκάκια, είναι πλέον 13 χρόνων και μετριούνται σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες, ότι δεν επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας ότι θα χτιστούν άπειρα ξενοδοχεία στα καμένα, ότι το δάσος ανακάμπτει επειδή το αφήσαμε στην τύχη του... Μου αρέσει που η αλεπού -και όχι μία αλεπού- μάς έκανε την τιμή να μάς επισκεφτεί προ ετών. Μου αρέσει που περπατάμε στο δάσος με τον γιο μου αναζητώντας μονοπάτια αλλά δεν μου αρέσει που μετράμε μπάζα και σκουπίδια. Μου αρέσει που μαθαίνω στην κόρη μου την ιστορία της Κασσάνδρας. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος όταν σκέφτομαι μια φωτιά γύρω μας και να υποθέτω πόσο γρήγορα θα τρέξω ή πώς θα σώσω οτιδήποτε αν σώζεται... Περιέργως ήμουν αρκετά ψύχραιμος όταν πριν κάποια χρόνια (το 2015 ) άναψε φωτιά 2 χιλιόμετρα μακριά. Αναρωτιέμαι όμως πόσα ανοίγματα προς τη θάλασσα υπάρχουν… Μακάρι να συνεχιστεί η φυσική αναδόμηση του δάσους και σε λίγα χρόνια να περπατάμε πάλι κάτω από τα πεύκα του 2006/ 2007. Μακάρι η αλεπού να γλίτωσε τότε και κρίμα που υπάρχουν ακόμα "άνθρωποι" που βάζουν φόλες και πεθαίνουν αλεπούδες ...

Αυτή είναι η Χαλκιδική... Με τις φωτιές της και τις καταστροφές της. Με τα καλά της και τα στραβά της. Σαν τη Χαλκιδική δυστυχώς δεν έχει…

Κασσάνδρα, καλοκαίρι 2019