Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990 ΣΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΠΑΛΙΟΥΡΙ [ΧΩΡΙΣ…]

Η δεκαετία του 1990 στο κάμπινγκ αλλά και στις παραλίες γενικότερα ήταν μια εποχή χωρίς πολλά… Χωρίς ξένους κατασκηνωτές λόγω του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Χωρίς κινητά: Όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κινητά το σήμα ήταν άθλιο (η κεραία ήταν κάπου μετά τη Χανιώτη!) και κανείς δεν μπορούσε να κάνει επίδειξη. Τι επίδειξη να κάνεις όταν η μία στις δύο φράσεις ήταν «Δεν σε ακούω! Μισό λεπτό να βρω σήμα…» και έψαχνες σε όλη την παραλία για το σήμα. Χωρίς ιντερνέτ φυσικά, άρα χωρίς έξυπνα κινητά, [...αν και δεν έλειπαν και οι σέλφις], οι αναρτήσεις, το γκουγλάρισμα, το Facebook. Αλήθεια τι κάναμε τόσα χρόνια χωρίς Facebook και Viber; 
Πως επικοινωνούσαμε με τους φίλους μας; Είχαμε ήδη μιλήσει στο τηλέφωνο (εννοώ στο σταθερό…) για το πότε θα έρθουν και τους αναμέναμε στην παραλία ή – για τους πολύ κολλητούς- στη στάση του Κ.Τ.Ε.Λ. Δίναμε ραντεβού στο περίπου ή βρισκόμασταν κάπου στην παραλία...

1995, Άποψη του κάμπινγκ και της παραλίας από drone (...δέντρο στα βόρεια!)

Θυμίζω ότι στο κάμπινγκ η ζωή ήταν τελείως ανοιχτή σε όλους, οπότε αν ήθελες να βρεις κάποιον απλά τον έψαχνες στη σκηνή του, στο τροχόσπιτο ή απλά ρωτούσες «Μήπως είδες τον/ την…;». 

Βουτιές (...τρομάζω)

Εθιμοτυπικά επισκεπτόμασταν το εκκλησάκι του Αγ. Σπυρίδωνα "στα βράχια" για βουτιές ή για προσκύνημα, εθιμοτυπικά βγάζαμε φωτογραφίες το λιμανάκι. Τη δεκαετία του 1990, όταν μεγαλώσαμε πια και η παραλία ή το κάμπινγκ από μόνο του δεν μας έφτανε, άρχισε η αναζήτηση για το τι θα κάνουμε το βράδυ. Αρχικά, επειδή κανείς ακόμα δεν είχε δίπλωμα οδήγησης επιστρατεύθηκαν τα πόδια μας για ένα κοντινό ξενοδοχείο στο δρόμο για το Παλιούρι, αλλά πως θα πάμε 5 ή 10 άτομα στην κοσμική από τότε Καψόχωρα; Οι αγαπημένοι μας γονείς, σε ωράρια που τους βόλευαν, όταν είχαν χρόνο και διάθεση έλυναν το πρόβλημα κουβαλώντας 5,6,7 άτομα ανά αυτοκίνητο. Όταν πια πήραμε κάποιοι και κάποιες δίπλωμα τότε ήρθε η εποχή της Καλλιθέας- στα εγγόνια της μυθικής για τους παλαιότερους Λαγουδέρας. Ευτυχώς κάποιος καλός επιχειρηματίας ίδρυσε το ‘Babylon’ μεταξύ Χανιώτης και Καψόχωρας ( είσοδος με ποτό: 1000 δρχ.) και κάποιος ακόμα καλύτερος το ‘No No’ (σήμερα Sushi) εντός της Καψόχωρας γλιτώνοντάς μας από χιλιόμετρα και «κίνηση». Όπου «κίνηση» βλέπε 3 ή 5 ή 10 αυτοκίνητα στο φανάρι της Καψόχωρας (πριν τις νεότερες «υπέροχες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις») και της Κρυοπηγής. Πηγαίναμε χωρίς δωδεκάποντα τα κορίτσια και χωρίς τατουάζ και γένια τριών ημερών τα αγόρια... στο Ahoy, ή για «μπιρόνια» στη Χανιώτη ή στο Kahlua και το Cuccuredu στην Καψόχωρα. Το Kahlua επιβίωσε ως το 2017 και το Cuccuredu παραμένει στην ίδια θέση, στην ίδια γωνία, ίσως το μοναδικό πλέον απομεινάρι εκείνων των χρόνων. 

Οι βόλτες στην παραλία της Καψόχωρας, όταν δεν υπήρχαν μόνο ταβέρνες, περιελάμβαναν και αγορές από πλανόδιους , βόλτα στο λούνα παρκ όπου γινόμασταν "θέαμα" και ο ιδιοκτήτης μας ανέβαζε δωρεάν για διαφήμιση.

Όλα αυτά χωρίς το άγχος του που να πάμε, σε ποιον να πούμε ότι πήγαμε εκεί, όπως μία φίλη είπε σωστά, «αγνά». Χωρίς να έχουμε την ανάγκη να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον ή να ποστάρουμε κάτι σε κάποιον που δεν ήταν εκεί. Ήμασταν με την παρέα μας, πίναμε με την παρέα μας και συζητούσαμε με την παρέα μας. Χωρίς να θέλουμε να ήμαστε οι γουαναμπή των διακοπών, χωρίς  Homo mouskoulous και χωρίς γκατζετάκια. Αν και η ομπρέλα παραμένει το απόλυτο γκάτζετ… Πότε πότε μαζευόμασταν για μπίτς πάρτι, ήτοι για φωτιά στην παραλία με αιτίες και αφορμές που ποίκιλλαν από γενέθλια έως τα 20 μου χρόνια στο κάμπινγκ, το 1995. 

 

Η Καψόχωρα το 1997

 

Υπήρχαν φυσικά έρωτες, έρωτες ανεκπλήρωτοι, έρωτες που περίμεναν να τελειώσουν οι Πανελλήνιες για να κάνουν restart, αλλά για τους περισσότερους αυτό δεν ήταν το ζητούμενο. Μάλλον το αντίθετο!

Ποιον να εντυπωσιάσεις σε μια άδεια παραλία;;; και γιατί άλλωστε;;;

Διαβάζω αναρτήσεις των σημερινών εικοσάρηδων και συνειδητοποιώ ότι πλέον οι διακοπές, το μπάνιο και η παραλία αντιμετωπίζονται ως μία επέκταση του υπόλοιπου χρόνου. Να κάνω κράτηση, να μην ξανάρθουμε γιατί έχει κόσμο, να ξαναπάμε γιατί έχει κόσμο. Και εμείς βγαίναμε, και εμείς ψάχναμε για το καλό μαγαζί με την καλή μουσική και τον "καλό" κόσμο, αλλά όχι απαραίτητα και όχι καταναγκαστικά. Δεν διανοούνταν κανείς να κάνει 3 ώρες με το αυτοκίνητο για μια high παραλία της Σιθωνίας, ενώ και τα πιο high μπιτς μπάρς της Σκάλας Φούρκας του 1995 ή του 1996 σήμερα θα έμοιαζαν με ταβερνάκια του ’60 στην Αμοργό! 
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι μας αν έπρεπε να απομονώσουμε μία εικόνα, αυτή δεν θα ήταν από κάποιο club, αλλά μάλλον μια βραδιά στην παραλία μεταξύ φίλων και γνωστών, μία ανατολή ηλίου ή μια δύση ηλίου στη Σίβηρη, ένα μπάνιο σε πισίνα όχι και τόσο κοσμικού ξενοδοχείου.... Μια συζήτηση που ξέφυγε... Ή ένα ανεπανάληπτο χορευτικό ...

Πέρασα πολλά ωραία χρόνια σε μια ωραία παραλία με ωραία παρέα. Δεν θα ασχοληθώ με τα πολλά προβλήματα που είχε τότε το κάμπινγκ γιατί αυτά τότε δεν με ένοιαζαν, αν και έβλεπα έναν αγαπημένο μου τόπο να εγκαταλείπεται και να απαξιώνεται. Δεν με ένοιαζαν γιατί το μόνο που ήθελα τότε ήταν λίγο χώρο για την πετσέτα μου στην παραλία. 
Περάσαμε καλά γιατί κάναμε ότι θέλαμε (ή ονειρευόμασταν ότι αυτό κάναμε) χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Κάναμε καλές διακοπές... Περάσαμε ωραία καλοκαίρια .

Και δεν εννοώ το λογαριασμό που έπρεπε να δίνουμε στους δικούς μας, οι οποίοι είχαν αποδεχθεί τους κανόνες του κάμπινγκ για έναν νέο 20 ή 25 χρονών. Εννοώ ότι απολαμβάναμε κάτι για το οποίο θα συζητούσαμε το χειμώνα με άλλους φίλους, γνωστούς και συμφοιτητές. Απολαμβάναμε μια πιο βιώσιμη Χαλκιδική, μια πιο βιώσιμη Κασσάνδρα. 
Και ανακαλύπτω με χαρά ότι είναι πολλοί τελικά όσοι θεωρούν ή θεωρούσαν τη Χαλκιδική "ιερή γη", που την "περνάει ο παιδίατρος στο αίμα των Θεσσαλονικεών" μαζί με τα εμβόλια...
Δεν ξέρω αν τα προβλήματα των τελευταίων χρόνων οφείλονται στους περισσότερους τουρίστες, στους περισσότερους Θεσσαλονικείς που έρχονται στην Κασσάνδρα για ημερήσια εκδρομή. Ή στους Σαββατοκυριατζήδες σαν εμένα που έρχονται μετά τη δουλειά, την Παρασκευή...

Αυτό που ξέρω είναι ότι αν και η Χαλκιδική απέχει ακόμα πολύ από το να φτάσει τα όρια της, ωστόσο ειδικά η Κασσάνδρα, ειδικά τα Σαββατοκύριακα είναι αδιάβατη και απροσπέλαστη, όπως και το 1960. Μπορεί πλέον οι δρόμοι να είναι σαφώς καλύτεροι, αλλά αυτό δεν φτάνει. Μήπως είναι περισσότερα τα αρνητικά της Κασσάνδρας από τα θετικά; Μήπως δεν υπερβάλλω; Μήπως είναι τελικά η Χαλκιδική κ...χώρι, όπως γράφει όχι κάποιος τουρίστας, αλλά κάποιος  βέρος Χαλκιδικώτης;

Η τουριστική ανάπτυξη έκανε τον κύκλο της;