ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟΥΡΙ

Ήταν κάποτε μια παραλία… ή φαινόταν κάποτε μια παραλία… ή υπήρχε κάποτε μια παραλία…

Ήταν κάποτε μια παραλία κοντά στο Παλιούρι, με το όνομα που δεν ‘ξέραν πολλοί- που δεν ξέρουν πολλοί- Χρούσου και Καναπίτσα, όπου υπήρχε «το κάμπινγκ», δηλαδή το Κάμπινγκ Παλιούρι [σ.σ. από εδώ και πέρα όπου κάμπινγκ εννοείται το συγκεκριμένο Κάμπινγκ Παλιούρι] . Ήταν κάποτε μια παραλία εννοώ όπου μπορούσαμε να κολυμπάμε δωρεάν, να περπατάμε στην παραλία δωρεάν χωρίς να κινδυνεύουμε από τις χιλιάδες ξαπλώστρες και τις χιλιάδες ομπρέλες…

Υπήρξε μια εποχή όπου στην ωραιότερη παραλία της χερσονήσου της Κασσάνδρας («το πρώτο πόδι» στο πιο επίσημο) δεν υπήρχαν «μπητσόμπαρα» ή ακόμα και αν υπήρχαν μπορούσες απλά να την πέφτεις στις ξαπλώστρες και ο ιδιοκτήτης (π.χ. ο Ηλίας Σ.) να ελπίζει ότι θα αγοράσεις κάποτε ένα νερό ή ένα καφέ.

Στου Χρούσου λοιπόν και στο «κάμπινγκ» πέρασα σχεδόν όλες τις καλοκαιρινές ημέρες μου, σχεδόν όλα τα καλοκαίρια μου από το 1975 ως το 1997. Σχεδόν γιατί ‘αποστάτησα’ κάποιες μέρες… Υπήρχαν χρονιές που παίρναμε τον αδελφό μου από τις εξετάσεις του Γυμνασίου (15- 20 Ιουνίου;) και γυρνούσαμε στις 30 Αυγούστου. Για μένα η ερώτηση «πόσα μπάνια έκανες;» ήταν ακατανόητη. Πόσες φορές πήγα στη θάλασσα; Πόσες φορές βούτηξα; Μα ήμουν στη θάλασσα .

Αφορμή για αυτό το μπλογκ ήταν οι εικόνες που έχω τα τελευταία χρόνια από την ίδια παραλία, χωρίς να είναι πλέον παραλία, αλλά χώρος υποδοχής ομπρελών και ξαπλωστρών. Γιατί άραγε εμείς ως εικοσάρηδες διασκεδάζαμε στην παραλία χωρίς κανείς να διανοείται να πληρώσει για να κάνει μπάνιο; Γιατί οι σημερινοί εικοσάρηδες απλά διαμαρτύρονται για την τιμή της ξαπλώστρας αντί να πάνε δίπλα; Άλλωστε πλέον αν θέλουν να ακούσουν μουσική ανοίγουν το youtube στο κινητό τους και αν θέλουν να κοιτάξουν τις όμορφες παρουσίες, αυτό πάντα είναι δωρεάν… [Μήπως μιλάω σαν "παππούς";]

Γιατί αυτή η παραλία αλλά και πολλές άλλες «εμπορευματοποιήθηκαν»; Γιατί εγκαταλείφθηκε το ‘Ξενία’ Παλιουρίου, ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα του Άρη Κωνσταντινίδη; Γιατί απαξιώθηκε το κάμπινγκ, ένα από τα μεγαλύτερα της Ελλάδας σε μία από τις ωραιότερες παραλίες;

Προσωπικές αναμνήσεις από τα περίπου 3 (;;;) συνολικά χρόνια που πέρασα εκεί, η ιστορία της τουριστικής αξιοποίησης στην Κασσάνδρα και φωτογραφίες από μία άλλη ζωή. Οι πρώτες σκηνές, το τροχόσπιτο, οι φωτιές στην παραλία (και η επέμβαση της πυροσβεστικής!), το μπίτς βόλει, τα μπίτς μπάρ…

Η ιστορία της τουριστικής ανάπτυξης στην νότια Κασσάνδρα μέσα από τα μάτια κάποιου για τον οποίον το κάμπινγκ υπήρξε για πολλά χρόνια σκοπός ζωής.

Υ.Γ. 1: Είκοσι τρία χρόνια επί 40 ή 60 ημέρες ίσον 920 ημέρες ή 1380 είναι περίπου οι μέρες που πέρασα εκεί… Πολλές δεν είναι;

 

Υ.Γ. 2: Προφανώς κάθε κείμενο αφιερώνεται στους συνοδοιπόρους μου σε μπάνια κλπ και στον Δ.Κ. που δεν είναι μαζί μας εδώ και 20 χρόνια. Ίσως και σε όσους γεννήθηκαν μετά το 1997 και κάνουν κάτι ώρες να πάνε από το Παλιούρι προς την Καλλιθέα τα απογέματα των Σαββάτων του καλοκαιριού.

Υ.Γ. 3: Ποιος θα το φανταζόταν ότι αν και «παππούς» θα χειριζόμουν τόσο καλά τον υπολογιστή και το ίντερνετ για να κάνω και μπλογκ…
Ελπίζω ότι οι φίλοι του Παλιουρίου & της Χαλκιδικής θα αναφέρουν την πηγή προέλευσης των εικόνων & των κειμένων και δεν θα χαθούν στο βαθύ ίντερνετ...